Maandag 3 augustus 2020
Soms zijn er van die dagen dat we volop kunnen genieten van onze bijzondere, maar korte
zomervakantie. Maar ook zijn er van die dagen dat ik er naar uitkijk dat de school gaat beginnen. De
kinderen hebben er zelf ook zin in. Ze kunnen zich tot nu toe prima vermaken met elkaar, maar ze
missen wel hun vriendjes en de activiteiten thuis. De afstanden zijn hier groter, waardoor je van auto
afhankelijk bent om ergens te komen. Strandjes zijn er wel in de buurt, maar om te zwemmen is het
te koud. Zowel de buitentemperatuur als de watertemperatuur. En een oceaan is niet hetzelfde als
een Oosterschelde, waar ze overal in konden plonsen wanneer het maar zonder-jas-weer was. Zomer
op Lewis is ook geen Hollandse zomer. Meer een soort Nederlandse november met temperaturen
rond de 15°C en tot nu toe elke dag wel één of meerdere buien. Toch past dat weer heel goed bij het
landschap hier. Het is zo prachtig, groots, leeg, indrukwekkend, met allemaal verborgen baaien en
stranden, waarop je de prachtigste schelpen en kwallen kunt vinden.
We hebben al veel mooie plekken gezien op het eiland. Per slot van rekening is het nog vakantie. Deze week de laatste
volledige week. Jan moet volgende week maandag aan het werk. De kinderen hebben nog vrij tot
volgende week donderdag. Hannah en Julia komen in de klas bij Jan, op het eerste voorgezet
onderwijs. Joost en Steven komen samen in 1 klas en Emmily zit met alleen Engelse kinderen in de
klas. Gelukkig kent ze al 1 van haar klasgenootjes. Vorige week is 1 van de schoolmoeders, Esther,
hier op bezoek geweest met haar 3 kinderen. En gisteren hebben we met het hele gezin een
tegenbezoek gebracht. Haar man zit in het schoolbestuur. Het was fijn om elkaar in levende lijve te
kunnen ontmoeten na alle contacten via skype. Hun 2 e zoontje komt bij Emmily in de klas, dus die
kent ze dan alvast. Esther was ook 1 van de eersten die hier op de stoep stonden. We waren hier een
paar dagen, toen een onbekende auto het tuinpad opreed: Esther. Ik kende alleen haar naam, vanuit
de mailtjes die weleens over en weer gingen tussen de schoolmoeders. Ze had 2 grote vuilniszakken
met speelgoed, vooral auto’s voor Niels. Dat was zo fijn! We hadden zelf niet veel mee kunnen
nemen voor hem en hij verveelde zich erg in huis. Maar zonder dat ik het tegen iemand van de
moeders had genoemd, kwam het speelgoed binnenstromen. Want een paar uur later kwam de
volgende moeder: Sharon. Een grote zak met knuffels en speelgoed en nog een grote zak met kleren
van haar dochtertje voor Emmily. Van Lorraine hadden we een zak kleding gekregen voor Steven en
een paar dozen met schooluniformen om eruit te halen wat voor onze kinderen zou passen. Over
een warm welkom gesproken. En ook: wat zorgt God ook voor de kleinste dingen die we nodig
hebben. En door die contacten leren we ook steeds meer over de tradities en de situatie op het
eiland. Hier is in het dagelijks leven nog veel christelijke invloed te vinden, al gaat het ook wel
achteruit. Vanuit de overheid wordt veel van de moderne levensvisie in het onderwijs gegoten. Als
christelijke ouder heb je dan 3 keuzes:
- Je kiest voor thuisonderwijs. Dat vergt veel, met name voor de moeders, die daardoor geen
betaald werk kunnen doen. En vergeet ook niet de aanschaf van boeken en materialen. - Je kiest ervoor om je kind naar een christelijke school te sturen. Dat moeten de ouders zelf
bekostigen. Ouders worden zoveel mogelijk ingezet om kosten te besparen, maar al met al kost deze vorm van onderwijs € 350,- per kind per maand aan geld en een aantal uren aan praktische ondersteuning. - Je kiest voor een reguliere school voor je kind. Christelijke ouders die dat doen, hopen zo invloed uit te kunnen oefenen binnen deze scholen. In mijn gesprek met Esther kwam naar voren dat een heel groot deel van deze kinderen zozeer beïnvloed worden door het humanisme, feminisme, de genderideologie en dat soort zaken, dat ze in bijna alle gevallen op oudere leeftijd de kerk verlaten. Ze zei letterlijk: “Hoe kun je God eren door je gedoopte (doopbelofte!) kind 5 dagen naar de duivel te sturen en dan zelf nog 2 dagen puin te moeten ruimen?”
Esthers man is predikant. Zijn gemeente bestaat vooral uit oudere mensen. Met onze buurman (Free Presbyterian Church) hebben we goed contact. In zijn gemeente zijn de jongste leden rond de 40 jaar. Volgens hem is het een algemeen gegeven, dat de kerken in Schotland vergrijzen, met name door het ontbreken van op Gods Woord gebaseerd onderwijs voor de kinderen. Wat zijn we rijk in Nederland! U kon het lezen in de Gezinsgids. Het kan zo gewoon zijn, je kunt zo gewend raken aan alle voorrechten die we in Nederland hebben. Geen reden om tevreden achterover te leunen als ‘wij christenen onder elkaar’. Hoe belangrijk is het om scherp te blijven en alles aan de Bijbel te toetsen. Kinderen kunnen zo beïnvloedbaar zijn! Oppassen voor afglijden… Je kunt het hier in de praktijk zien. De openbare scholen waren vroeger ook christelijk…Dat laat ook gelijk het belang zien van de Providence Christian School. We zijn blij dat wij dit jaar deel mogen uitmaken van de schoolfamilie.